Onafhankelijk tijdschrift voor en door studenten Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Gent
Onafhankelijk tijdschrift voor en door studenten Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Gent

Battle of the Sexes: klassieke Hollywoodvertolking van legendarische tennismatch ★★★☆☆

Battle of the Sexes: klassieke Hollywoodvertolking van legendarische tennismatch ★★★☆☆
Door Youness Iken op 4 november 2017
In 1973 vond in de Verenigde Staten een legendarisch tennisspel plaats tussen de toen 29-jarige toptennisster Billie Jean King en Bobby Riggs, 55-jarige tennisgoeroe met pensioen die met het idee om tegen King te spelen wilde bewijzen dat de man het betere geslacht was. De match tussen de twee voormalige nummer 1’s van de wereld genoot wereldwijde aandacht en werd internationaal uitgezonden op televisie (spoiler: King won hem). Riggs’ seksisme kende duidelijk geen grenzen en daarom namen regisseurs Valerie Faris en Jonathan Dayton dit waargebeurde verhaal als basis voor een film die een klassiek Hollywoodproduct werd: een spectaculair verhaal omgebouwd tot romantische komedie met actuele inslag die, voor zijn format, al bij al geslaagd is.
Een eerste shout-out gaat naar de hoofdrollen. Emma Stone vertolkt tenniskampioene Billie King en is ook in deze film uitmuntend in haar rol. Haar baas Gladys Heldman, gespeeld door Sarah Silverman, is hier de excentrieke tante die al snel te mondig wordt en te veel herkauwde Amerikaanse humor gebruikt om de hele film te kunnen blijven volgen. Antagonist Bobbie Riggs kon door niemand anders worden gespeeld door Steve Carell. Elisabeth Shue, hier de vrouw van Riggs, was dan weer opmerkelijk statisch en slecht in haar spel.
De film draait vooral rond de zichtbare en onzichtbare problemen en successen van elke persoon
Veel mensen uit de entourage van King en Riggs moeten in het echt ook even excentriek geweest zijn. Niettemin deed het vele overdrijven (vooral in de acteerstijl) afbreuk aan de geloofwaardigheid. De emotionele opflakkeringen bij Kings collega’s of Riggs’ hyperactieve gedrag konden niet altijd grappig blijven. Opmerkelijk is dat in een film over seksualiteit de enige twee homo’s (vrienden en kledingadviseurs van Billie King) als verwijfde zijcommentators in beeld worden gebracht. We moeten de regisseurs maar geloven dat ze in het echt ook zo waren.
Gelukkig wordt er op perfecte momenten afgewisseld met belangrijke rustige en intieme scènes waarin we veel te weten komen. Zo draait de film vooral rond de zichtbare en onzichtbare problemen en successen van elke persoon en wordt een mooie schets gemaakt van de wereld aan de oppervlakte en de wereld achter de tennisnetten. Het script speelde bijvoorbeeld zeer goed in op het ambivalente thema met dubbelzinnige woorden als ‘play’ en ‘game’.
Het camerawerk en de muziek maken het belangrijke verschil. Wanneer King bij de kapster zit waarmee ze (ook in het echt) een verborgen amoureuze relatie begint, roepen de extreme close-up en de dromerige tonen de perfecte sfeer op. Ze doen je haast door de verliefde en piekerende King kijken. Ook de reconstructie van de tijdsgeest is geslaagd: decor, kleding en kleurengebruik, van retro-flashy tot zacht aquarel, zijn doorheen de film prominent aanwezig.
“I have a great colleague to work with” – Jonathan Dayton
Leuk weetje: beide Amerikaanse regisseurs waren aanwezig op de filmvertoning in Gent en konden achteraf vragen beantwoorden. Vanwege de huidige Weinstein-affaire en de hele Hollywood-gate die volgde, stelde ik hen de vraag of er in de filmwereld ook geen ‘battle of the sexes’ gaande was. Valerie Faris antwoordde dat er in de filmwereld inderdaad nog een lange weg te gaan is, maar dat ze op de set gezegend was met Jonathan Dayton en dat tijdens het maken van de film alles vlot verliep. Daarop duwde ze Jonathan Dayton, duidelijk gegeneerd, de microfoon in de handen en sprak hij de gevleugelde woorden: “I have a great colleague to work with.”
En met dat lapidair antwoord ging ik met een ongemakkelijk gevoel de zaal buiten. Trouw aan het origineel, goed ingekleed op allerlei manieren, maar verpakt in een format waar anno 2017 geen verrassingen meer uit kunnen komen: als romantische komedie was de film nét niet ontroerend/lachwekkend genoeg. De verfilming van het ondertussen 35 jaar oude absurde spektakel was niet te hoog gegrepen, maar gezien het onderwerp had ik liever de bijna-gelijknamige documentaire uit 2013 The Battle of the Sexes gezien.
Vanaf 8 november in de bioscoop.
Foto © Twentieth Century Fox Film Corporation
Over de auteur
Scriptor 17-18. Verwende mocro, verslaafd aan het nieuws, de fiets en Gent.