Onafhankelijk tijdschrift voor en door studenten Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Gent
Onafhankelijk tijdschrift voor en door studenten Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Gent

Ceci est une fiction: Steven Delarue

Ceci est une fiction: Steven Delarue
Door Daan Borloo op 7 april 2014
Klik eens terug? Toe, ja, naar die ‘Essentie’. Die tronie daar – ja, die: Steven ‘papa’ Delarue. Bejubeld, bekroond, met blote, gekloofde handen op een piëdestal gehesen door Dilemma, uw moreel kompas en levensleidraad. Hier, en nu, en tot in eeuwigheid. Jawel, zeggen wij allen ‘Amen’. Haast een godheid die neerkijkt op zijn spellingsschepping (spellingschepping?); Delarue schiep vlijtig naar zijn evenbeeld en zag dat het goed was. Maar niet heus. Dat deze ‘Vader’ (die op de Blandijnberg zijt, geheiligd zijt Uw naam) ook levens eist, zou men gauw vergeten. Wie buiten het Groene Boekje kleurt, wordt wel degelijk genadeloos gelyncht – maak uzelf geen illusies. Troosteloos is de vertoning: met zijn of haar jammerende smikkel wordt de spellingszondaar (spellingzondaar?) tegen het trotse Artevelde-standbeeld op de Vrijdagmarkt gesmakt om vervolgens te belanden in de ecologische broodjesspread van de week. Dat ondergetekende hetzelfde lot wacht na zijn fatale dt-fout in de vorige aflevering van ‘Ceci est une fiction’, moge dus klinkerklaar zijn.
O-o, bid voor mij, arme zondaar: ook ik ben steeds een trouwe volgeling van het delaruïsme geweest. Als een monnik sloot ik mij op om mij toe te leggen op de keurig gedicteerde ‘go for zero’-methodiek; geen spelfout zou men in mijn pseudo-psalmen treffen. Eilacie. Geen mens is onfeilbaar, zo blijkt opnieuw, tijd om mijn pen op te bergen en mijn kuiten te kruiden: wie in toespijs belandt, wil zijn nageslacht uiteraard niet op ongezouten vlees trakteren. Mijn laatste hoop op eer- en ander herstel ligt nu in de schoot van de Schepper zelve: mijn bovenste beste Heer Delarue (of hoe ging die aanhef van een zakelijke brief alweer?), ik smeek U, voor één keer mijn nalatigheid door de vingers te zien? Al was het maar eenmalig, het Artevelde-monument onbevlekt te laten en mijn kuitenspek (voorlopig) te sparen van de vleesverwerkingsmachine? Ik zou U, echt waar, oprecht dankbaar zijn en Uw Groene Bijbel zowaar nog inniger omsluiten. Vrome groeten, Daan. (Of staat die komma daar helemaal niet op haar plaats?)
Over de auteur