Adolf Hitler was zo nog de slechtste niet

Op de prachtige, melancholische leeftijd van zestien jaar, wordt Adolf, dan nog Dolfje, getroffen door een hartstochtelijke liefde. Het meisje in kwestie is van joodse origine, dus kwatongen die wel eens beweren dat Hitler “iets tegen joden had” denken best twee keer na voor ze zulke overhaaste, ongefundeerde nonsens gaan verkondigen! Dolfje schrijft verschillende brieven voor het meisje, maar durft geen enkele effectief te posten. Hier toont zich al de verlegenheid en de schroom die hem er voor altijd van zullen weerhouden om bijvoorbeeld voor zichzelf op te komen, grote mensenmassa’s toe te spreken, grootse plannen uit te voeren, met zijn vijanden af te rekenen, enz.

Omdat een aanzienlijk deel van de Duitse manschappen kampte met syfilis na geslachtsgemeenschap met Franse prostituees, bedacht Hitler de opblaaspop. De pop werd in niet opgeblazen toestand opgeborgen in de rugzak van de soldaten en zo meegenomen naar het front. Daar verschaften de poppen diensten aan de soldaten die moeiteloos konden wedijveren met die van Franse prostituees, waarvan wij allemaal wel weten dat ze toch niet veel soeps zijn. Tot op heden zijn er, ongetwijfeld ook onder onze lezers, eenzame zielen die op een verdwaalde vrijdagavond de vruchten plukken van dit geniale idee van Adolf Hitler.

Niet alleen met soa’s had Hitler het niet erg hoog op, ook over tabak was hij niet te spreken. De naziantitabakscampagne** is de eerste in de moderne geschiedenis en gaat de Belgische meer dan zeventig jaar vooraf. Hitler verhoogde de taksen op tabak en verbood het roken in publiek transport. Hij had dan ook een hekel aan ruimtes waar mensen ongewild aan schadelijke gassen werden blootgesteld.

Het zal de Blandini en Blandinae wellicht interesseren dat Hitler een gepassioneerd amateurkunstenaar was. Hij had, niet verwonderlijk gezien zijn romantische inborst, een voorliefde voor natuurtaferelen en voor wat alleen kan beschreven worden als ‘schilderijen van gebouwen’. De berichten van tijdgenoten die na het zien van de schilderijen de belendende keuken inliepen om met pollepels hun ogen uit te scheppen of spontaan hun fecaliën begonnen te verorberen, pleit alleen voor de kwaliteit van de werken. Alle grote kunstenaars worden bij leven immers niet naar waarde geschat. Denk maar aan Vincent van Gogh, van wie iedereen nu wel kan zien dat zijn schilderijen véél meer zijn dan in allerijl met vingerverf bijeen gekliederde taferelen met een zeer twijfelachtig perspectief en compositie.

Hitlers Mein Kampf wordt vandaag nog steeds vooral gelezen door historici. Ten onrechte, want ook literatuurliefhebbers zullen er duimen en vingers bij aflikken. Op het gebied van anakoloeten, ongrammaticaal gekrassel, kinderlijke beeldspraak, pathetisch-nationalistische ondertoon en warrige structuur is hij er als enige in geslaagd om Hendrik Conscience te overtreffen. Een schier bovenmenselijke prestatie.

Hitler kon wel eens een beetje misantropisch uit de hoek komen, dat geven we grif toe. Maar als hij het niet had voor een bepaalde groep mensen, dan was hij daar goudeerlijk over en handelde hij daarnaar, zo was Adolf nu eenmaal. Achter zijn misantropische acties schuilt bovendien een strategie. Hitler was namelijk vegetariër en fel bestrijder van dierenleed. Hoewel hij dus een handvol mensen misschien ietwat heeft benadeeld (bijvoorbeeld door medische proeven voortaan op hen uit te voeren), deed hij nooit een dier kwaad. Als je weet dat er grofweg 12,475,482,341,273 dieren op aarde leven, en slechts een paar miljard mensen, dan plaatst dat de zaken mooi in perspectief. Een gezonde dosis pragmatiek en aandacht voor het groter geheel, noemen wij dat bij Dilemma.

Ondanks enkele bescheiden mankementen van rationele en ethische aard, zonder meer de kers op de taart van Hitlers geslaagde verwezenlijkingen te noemen. Krachtdadig, ambitieus, briljant in zijn eenvoud en uiterst efficiënt.