Hey hoi! Mijn naam is Flor Roesbeke. Ik zal in 2019 de functie van scriptor beoefenen. Ik doe dit niet alleen; ik word gesteund door mijn functiepartner Simon Lambrechts. Van kinds af aan ben ik reeds in de ban geweest met de magie van het woord. Het heeft me in heel wat situaties geholpen. Wil je graag wat meer over mij weten? Aarzel dan zeker niet om verder te lezen!
Ik groeide op in een huis met twee zelfstandige ouders. In 2000 begonnen zij aan een levenslang project: mijn vader, een professionele kok, en mijn moeder, de gastvrouw, openden de deuren van hun eigen restaurant in januari. Ikzelf werd nog geen maand later geboren. Aanvankelijk was ik enig kind. Ik leed een eenzaam bestaan, had niemand om mee te spelen omdat mijn ouders druk in de weer waren met hun nieuwe zaak. Enkele jaren later, zes om precies te zijn, werden mijn broer en zus geboren. Het leeftijdsverschil was echter te groot om elkaars interesses te delen.
Ik zocht mijn geluk elders, en belandde regelmatig in het huis van mijn grootouders. De weekenden die ik daar heb gespendeerd, kan men niet optellen. Het zijn er simpelweg te veel. Mijn grootmoeder vertelde me iedere avond een verhaaltje voor het slapengaan. Een gigantische stapel boeken lag steeds voor het bed. Ze verzon ook verhalen; zoog die zomaar uit haar eigen duim. Het was precies magie; iets onverklaarbaars. Ik was steeds jaloers op deze gave en wou mezelf verdiepen in de wereld van storytelling.
Mijn oma verwees me door naar één van de verhalen van de wereldberoemde Sherlock Holmes. Dokter John Watson, Sherlocks partner, beschrijft in “A Study in Scarlet” het brein van de detective:
"I consider that a man's brain originally is like a little empty attic, and you have to stock it with such furniture as you choose. A fool takes in all the lumber of every sort that he comes across, the skilful workman is very careful as to what he takes into his brain-attic. He will have nothing but the tools which may help him in doing his work.”
Mijn grootmoeder maakte me wijs dat het vertellen van een verhaal ook zo in elkaar zat. Je hebt een kleine zolderkamer die je zelf kunt inrichten. Je plaatst een kast, gevuld met lege dozen die je zelf kunt labelen. In die dozen prop je zelfgemaakte werelden, personages en ideeën Wanneer je een verhaal wilt vertellen, ga je naar je kleine kamertje en grijp je zelf wat je wilt gebruiken.
Ik probeerde deze “geromantiseerde” techniek in mijn eigen leven toe te passen. Op de middelbare school had ik heel wat moeite om nieuwe namen te onthouden. Ik besloot een klein verhaal te schrijven waarin alle klasgenoten een hoofdrol zouden spelen. Zo was ik in staat hun namen in een mum van tijd te leren kennen door de flow van het verhaal te memoriseren.
Eenmaal aan de universiteit aangekomen, vele jaren later, kwam ik in contact met Filologica. Eerst moest ik niets weten van al die studentenverenigingen. Ik dacht dat ze alleen geïnteresseerd waren in drank en cantussen. Filologica bewees me echter snel het tegendeel. Zij waren anders. De meeste leden wisten, net zoals mezelf, de magie van het woord te respecteren en te appreciëren. Het had wat verfrissends, wat… aantrekkelijks.
In de maand november van het jaar 2018, nam ik ook deel aan schrijfwedstrijden zoals NaNoWriMo. Ik had dertig dagen om 50.000 woorden te schrijven; om een coherent geheel te creëren. Na mijn zolderkamertje geraadpleegd te hebben, begon ik aan de gigantische taak. En weet je wat? Ik slaagde! Ik heb 50.000 woorden geschreven in een maand tijd!
Momenteel wil ik me focussen op de functie die ik in 2020 zal beoefenen. Daarbovenop, probeer ik dagelijks verder te werken aan de verhalen waar ik reeds mee bezig was. Ik wil voor mijn 25ste verjaardag een boek op de markt gekregen hebben.
Dit was een samengevatte versie van mijn verhaal. Wil je graag meer weten, wees dan niet bang me in de gangen van de Blandijnberg aan te spreken. Ik bijt niet ;)
