Death Grips

Mijn Facebookvrienden zullen het geweten hebben: op 31 oktober kwamen de heren van Death Grips de Ancienne Belgique in Brussel omtoveren tot een slagveld. Mensen die vorig jaar al eens een Dilemma in hun handen namen, hebben misschien mijn artikel over Death Grips gelezen en zullen in dat geval wel beseffen wat voor een fanboy ik ben (en dat vergeten we nooit, nvdr.). Na jaren verering kreeg ik voor de eerste keer de kans om het trio live aan het werk te zien, dus je kan wel stellen dat ik behoorlijk hyped was. Maar oh boy, wat was dat het lange wachten waard.

Het was duidelijk dat ik niet de enige was die al jaren op dit moment wachtte. Toen we aankwamen bij de zaal stond er een wachtrij van giganteske proporties, iets dat ik nog nooit had meegemaakt bij de AB. Death Grips was er dan ook in geslaagd om de grote zaal (met een capaciteit van 2000 man!) volledig uit te verkopen. Toen we uiteindelijk toch in de zaal geraakten, speelde er over de boxen een enkele toon die constant aanzwol en weer uitdoofde, als een sirene uit de diepste krochten van de hel. De spanning in de zaal was te snijden, zeker toen de band op het voorziene tijdstip nog niet op het podium stond. MC Ride en co hebben namelijk de reputatie gewoon niet te komen opdagen voor een optreden. Toen ze een half uur te laat alsnog zonder veel show het podium beklommen, was hun aanwezigheid alleen al genoeg om het publiek helemaal wild te maken.

Toen de mannen ook effectief begonnen met muziek te spelen, barstte de hel pas echt los. Vanaf de eerste noten bestond de zaal van aan het podium tot aan de PA (de plek waar de geluidsman zit en het geluid van het optreden regelt, nvdr.) uit één kolkende massa bezwete lichamen die alles gaven wat ze konden en anderhalf uur lang geen seconde tot rust kwamen. Wie een adempauze nodig had, kon lekker opkrassen naar de zijkanten van de zaal, want in het midden was het bewegen of sterven. Nog nooit heb ik een publiek zo wild zien worden tijdens een optreden en nog nooit heb ik me na een show zo geradbraakt gevoeld. De intensiteit van de band, hun muziek en het enthousiasme van het publiek tilden elkaar naar ongeziene hoogtes. Aan directe interactie met het publiek doet frontman MC Ride niet mee, tijdens het optreden mixt toetsenman Andy Morin 25 (!!!) nummers naadloos aaneen zonder enig moment stil te vallen. Het is dan ook te bewonderen hoe de band hun show van begin tot einde zo gaande kan houden, want zowel MC Ride als drummer Zach Hill gaan net zo los als het publiek, maar dan een hele tour lang. De verbondenheid tussen band en publiek kwam er wel vanzelf door de manier waarop beide alles gaven wat ze in zich hadden. In de geluidsmix gingen de fijnste details en nuances van de muziek soms een beetje verloren, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de belachelijk hoge intensiteit van de performance.

Tijdens het optreden kwam ik regelmatig mensen tegen die ik kende, maar nooit langer dan vijf seconden, want tegen dan waren we allebei alweer elk naar de andere kant van de zaal geslingerd. Vroeger een zware metalfan geweest zijnde, heb ik al heel wat moshpits meegemaakt, maar nog nooit zoiets als wat ik die avond bij Death Grips zag. De muziek bracht in alle aanwezigen een soort oerkracht naar boven en bracht iedereen anderhalf uur lang in een gewelddadige trance (maar niet heus hoor, niemand raakte gewond). Voor mensen die niets met de muziek hebben, klinkt het waarschijnlijk onnozel, maar voor fans zoals ik had de ervaring een zuiverend effect. Toen de band na afsluiter The Fever het podium weer zonder poespas verliet en de lichten weer aan gingen, zag je alleen maar afgepeigerde, bezwete lichamen rond je, met een blik in hun ogen die besefte dat ze iets speciaals hadden meegemaakt. Dit was zonder twijfel de meest intense show die ik ooit heb meegemaakt, en dat zeg ik niet enkel omdat het mijn favoriete band is. De combinatie van de muziek, de performance en het publiek dat apeshit ging, zorgde voor de meest explosieve concertcocktail die je je kan inbeelden. Hun optredens zijn niet aan te raden voor gevoelige zielen en je moet bereid zijn om de dag erna met enorm veel spierpijn rond te lopen (geloof me, ik was fysiek gezien een wrak op 1 november), maar iedereen die een unieke en hevige concertervaring wil meemaken, moet zo snel mogelijk Death Grips live gaan bekijken.