Bobbejaan klim die berg so haastig en so lastig

Ik heb lang nagedacht waar ik precies over wilde schrijven. Aan de ene kant wilde ik een kritische kanttekening maken over de sociale ongelijkheid en de corruptie van de regering in Zuid-Afrika. Beide hebben mij enorm self-conscious gemaakt over mijn positie als blanke Europeaan. Vele poëtische zielen verliezen hun hart in Zuid-Afrika. Nochtans is het hier niet allemaal rozengeur en maneschijn. Aan de andere kant wilde ik jullie ook wat laten meegenieten van mijn avontuur.

Op 28 januari kwam ik dus toe in Kaapstad. Dat is ondertussen al twee maanden geleden. Dat Erasmus de eerste dagen een administratieve rompslomp is, is alleszins niet gezeverd. Vijf dagen geen internet en je faculteit niet weten zijn, was nog maar het begin. Ik had pas na een maand door dat er effectief een cafetaria in mijn residentie aanwezig is. Het campusleven doet me overigens ook wat denken aan college life in Amerika. Overal kan je knappe, zongebruinde rugbyboys en skinny blondes spotten. Daarnaast vind je dagelijks een hamburger met frietjes op het menu.

De bergen en heuvelvlakken die je vanop de campus kunt spotten, laten je sprakeloos. De universiteit overstapelt elke student helaas liever met bergen taken. Studenten krijgen hier geen blokperiode en worden daardoor verplicht dagelijks met hun leerstof bezig te zijn. Mijn cursussen zijn enorm interessant en de les lijkt eigenlijk meer op een uurtje op café zitten waarin je discussieert over de voorbereide artikels. Daardoor ben ik tijdens de week meestal bezig met lezen of essays schrijven (en ook een beetje met dagen afkruisen tot de felbegeerde recess). In het weekend proberen we toch telkens een daguitstap te plannen. De dagen vliegen echt letterlijk voorbij.

Het is een ongelofelijke ervaring om mijn dagen in Stellenbosch te kunnen doorbrengen. Als je echter dertig minuutjes buiten de stad rijdt, kom je in aanraking met de andere zijde van Zuid-Afrika.

Kilometers sloppenwijken springen in je ooghoeken. Wie een foto zou nemen vanuit de lucht, kan letterlijk de grens tussen armoede en rijkdom geografisch afbakenen. Alle huizen worden daarnaast afgeschermd door metershoge muren en prikkeldraad, wat niet bepaald bijdraagt aan je gevoel van veiligheid. Onderhuidse spanningen zijn hier dagelijks voelbaar. Racisme en sociale ongelijkheid blijven een key aspect in Zuid-Afrika, en een aspect waar geen enkele Erasmusstudent zijn ogen voor zou mogen sluiten.

Drukkie