Ceci est une fiction: Steven Delarue

Klik eens terug? Toe, ja, naar die ‘Essentie’. Die tronie daar – ja, die: Steven ‘papa’ Delarue. Bejubeld, bekroond, met blote, gekloofde handen op een piëdestal gehesen door Dilemma, uw moreel kompas en levensleidraad. Hier, en nu, en tot in eeuwigheid. Jawel, zeggen wij allen ‘Amen’. Haast een godheid die neerkijkt op zijn spellingsschepping (spellingschepping?); Delarue schiep vlijtig naar zijn evenbeeld en zag dat het goed was. Maar niet heus. Dat deze ‘Vader’ (die op de Blandijnberg zijt, geheiligd zijt Uw naam) ook levens eist, zou men gauw vergeten. Wie buiten het Groene Boekje kleurt, wordt wel degelijk genadeloos gelyncht – maak uzelf geen illusies. Troosteloos is de vertoning: met zijn of haar jammerende smikkel wordt de spellingszondaar (spellingzondaar?) tegen het trotse Artevelde-standbeeld op de Vrijdagmarkt gesmakt om vervolgens te belanden in de ecologische broodjesspread van de week. Dat ondergetekende hetzelfde lot wacht na zijn fatale dt-fout in de vorige aflevering van ‘Ceci est une fiction’, moge dus klinkerklaar zijn.