Onafhankelijk tijdschrift voor en door studenten Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Gent
Onafhankelijk tijdschrift voor en door studenten Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Gent

M/V/Nonbinary

M/V/Nonbinary
Door Eli Melsens op 20 december 2016
Ben je een jongen of een meisje? Hoe antwoord je daarop als je het zelf niet weet? Hoe leg je aan anderen uit dat je je geen van beiden voelt? Of juist allebei? Hoe weet je op welk geslacht je valt? Kan het dat je je aangetrokken voelt tot je eigen geslacht? Ben je dan een freak? En wat gebeurt er als je gevoel plots zou veranderen?
Het zijn maar een paar vragen die bij LGBT-personen, en ook bij mij door het hoofd spoken. Ze komen veel minder op dan vroeger, maar af en toe zijn ze daar weer. Kleine onzekerheden als monstertjes die je stiekem besluipen in het midden van de nacht. Monstertjes die verstopt zitten in een kast waarvan de deur op een kier staat. Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen verhaal en zijn eigen manier om zaken te interpreteren. Niemand gaat door dezelfde moeilijkheden, dezelfde fasen van aanvaarding. Voor sommigen is dat proces nog bezig. Hieronder volgt het verhaal van Eli over hoe die ontdekte wat het betekent om jezelf te zijn. Zoals je merkt, gebruik ik hier ‘die’ i.p.v. ‘hij’ of ‘zij’. Dat heeft een heel simpele, maar misschien toch wat complexe uitleg. Eli identificeert zich als non-binary[1]. ‘Die’ en ‘hun’, het rolt misschien niet zo gemakkelijk van de tong, maar voor je het weet, heb je het onder de knie.
Als kind was Eli niet zoals andere ‘meisjes’, maar kon ook niet echt doorgaan voor een ‘jongen’. Eli hield van voetballen, racen met de autootjes van hun stiefbroer, maar vond het ook leuk om samen met hun zus te spelen met poppen. “Als ik groot word, wil ik zeker mama worden.” Naarmate Eli ouder werd, bleef deze tegenstelling groeien. Die was een manwijf, een wannabe-jongen. Wanneer iemand dat soort zaken dag na dag hoort, begint een mens het te geloven. Iedere avond, wanneer Eli in bed lag, wenste die dat die zou wakker worden als een jongen en alles zou zijn opgelost. Dat gebeurde echter niet.
Als tiener werd het nog wat moeilijker. Het gevoel om te moeten conformeren, is veel groter in de middelbare school, waar je sneller veroordeeld of uitgesloten wordt wanneer je anders bent. Wat is ‘anders zijn’ zelfs? Wie heeft beslist dat dat gedrag of die houding ‘normaal’ is? Toch blijven mensen vaste sets normen en waarden opstellen en blijven stereotypen bestaan. “Eli valt op meisjes, dus het is logisch dat die zo ‘mannelijk’ is,” en dat soort zaken.
Pas toen Eli naar het hoger ging, verscheen er een lichtpunt aan het einde van de tunnel. Die leerde Acantha, een LGBT-studentenclub in Gent kennen. Eindelijk werd Eli aanvaard, kon die hunzelf zijn en ontmoette die gelijkgezinden. Ze hadden allemaal een eigen weg afgelegd, maar één ding hadden ze gemeen: wie je ook bent of wie je ook wil zijn, maakt helemaal niet uit. Iedereen is welkom. Al twee jaar lang gaat Eli elke dinsdag naar ‘t Kofschip. Daar gaan de activiteiten of afterparty’s van Acantha door. De activiteiten van de club zijn, net als haar leden, heel divers. Van een shotjesavond in ’t Kofschip tot Stratego spelen in het Citadelpark, alles is mogelijk. Cantussen mogen natuurlijk ook niet ontbreken, want Acantha is en blijft nu eenmaal een studentenclub.
Het moment dat Eli eindelijk een benaming had gevonden voor wat die al die jaren had gevoeld, kwam een paar maanden geleden. Toen ontmoette die Flynn en Alex, beiden non-binay en werkzaam bij çavaria. Door hen werd alles duidelijk. Je hoeft niet man of vrouw te zijn, je kan ook geen van de twee, of zelfs beide zijn. Gender is een spectrum, net zoals seksuele geaardheid.
Dit verhaal – mijn verhaal – is positief geëindigd. Nu ja, geëindigd… Het is natuurlijk nog lang niet af, maar op dit moment zit ik op een goede plaats in mijn leven. Ik heb mijzelf aanvaard, vrienden hebben mij aanvaard en meeste mensen uit mijn familie ook. Voor velen verloopt het anders. Sommigen hebben die steun van familie en vrienden niet, waardoor ze op straat belanden. Anderen durven zichzelf niet te zijn en doen wat van hen verwacht wordt. Een aantal sterft een tragische dood.
Op 20 november 2016 was het Transgender Day of Remembrance. Op die dag werden alle slachtoffers van transgeweld herdacht. 295 trans- en gender-diverse personen zijn het afgelopen jaar om die reden omgekomen. Sekswerkers, immigranten en kleurlingen worden het meest getroffen. Sta even stil bij het feit dat dit je kind, oom, zus, vriend, kennis, iedereen waar je om geeft, zou kunnen overkomen. We hebben nog een lange weg te gaan, maar door beroemdheden zoals Ruby Rose, Miley Cyrus, Kristen Stewart of organisaties zoals çavaria, transequality en nog veel meer komen we al een stapje dichterbij, hoe klein dat stapje ook moge zijn.
Eli Melsens
Cantor Acantha ‘16-‘17
Non-binary
Voor meer informatie over Acantha: www.acantha.be, of vind ons op onze Facebookpagina.
Voor çavaria: www.cavaria.be
[1] Dit is een derde gender. Het gaat in tegen het binaire systeem, het onderscheid tussen man-vrouw. Je kan het vergelijken met kleuren. Stel dat het kleur roze voor een man staat en blauw voor een vrouw. Dan heb je mensen die paars zijn of mensen die eerder zwart (een neutraal kleur) zijn. Meeste non-binary mensen geven de voorkeur aan genderneutrale voornaamwoorden zoals ‘die’ en ‘hun’. Anderen hebben die behoefte niet. Dat wil niet zeggen dat ze meer of minder non-binary zijn want iedereen vult dit anders in. Er is niet één manier om non-binary te zijn.
Over de auteur