Throwback in het Sportpladijs: nostalgisch, ontroerend en gewoonweg waanzinnig geniaal! ★★★★★

Na een zeer lange schooldag en een drukke trip kwam ik uiteindelijk op tijd aan in Antwerpen. Na het veelvuldig laten scannen van mijn ticket en zonder verloren te lopen, betrad ik de binnenplaats van het Sportpaleis. Helemaal onder de indruk van de volle zaal ging ik in de menigte van mensen op zoek naar mijn vrienden. Tien seconden voor het spektakel begon (ik weet het exact, omdat er een aftelklok was), vond ik mijn maten. Van timing gesproken. Het schouwspel kon beginnen.

De show werd gepresenteerd door Steven Van Herreweghe en Sofie Van Moll, twee ex-presentatoren van Ketnet die de kneepjes van het vak kennen. Met hun leuke mopjes en intermezzo’s regen ze alle acts netjes aaneen.

De eerste act die ze aankondigden was van W817! Dat was meteen een schot in de roos. Bijna vijftien jaar na het opnemen van de laatste aflevering was deze legendarische bende weer herenigd. De typische lach van Akke (Aron Wade) was voldoende om iedereen te laten applaudisseren en het hele Sportpaleis te laten daveren. “Zal ik mijne lach nog eens doen?” – zo klonk het. W817 bracht een aantal van hun populaire nummers die uit de serie komen zoals Zoë eet pita, We zijn er voor elkaar en Wacht eens even.

Na deze reünie wachtte ons meteen de volgende verrassing: de Ketnetkroket. Deze machine mocht uiteraard niet ontbreken. Wie droomde er als kind nu niet van om ooit te mogen meedoen met dit spelprogramma? Een ex-kandidaat die destijds verloor, werd nu aangenaam verrast. Hij kreeg zowaar een herkansing en won het spel, onder het luide applaus van een joelend publiek.

Tussendoor was er ook nog hoog bezoek van Sinterklaas en Zwarte Piet uit het programma Dag Sinterklaas, die via een videoboodschap de mensen toespraken. Schitterend om Jan Decleir (als Sinterklaas) en Frans Van der Aa (als Zwarte Piet) nog eens in die vertrouwde rollen te zien (acteren).

Daarna was het tijd voor Eurosongliedjes. Juniors Tonya, Thor, Laura Omloop en Jonas van X!nk brachten de nummers die hun muzikale carrière lanceerden.

Vervolgens was het de beurt aan Spring. Jelle Cleymans (Evert), Cara Van der Auwera (Chantal) en Dami Corlazzoli (Xavier) kwamen ingeleid door een oorverdovend applaus het podium op. Ondanks het feit dat deze band eigenlijk niet meer bestaat, kwamen zij voor dit gebeuren nog een keer samen. Ze traden jammer genoeg zonder Anneleen Liégeois (Katrijn) op. Ondanks dat, speelde Spring – net als de vorige artiesten – de pannen van het dak met hun grootste hits zoals Spring, Jong en We kunnen het leven aan.

Dan was het tijd voor de grootste act van de avond: Samson en Gert! Ze slaagden erin iedereen te verbazen door alle hoofdpersonages te laten verschijnen. Zo kwam Albert Vermeersch (Koen Crucke) vragen of er eten was; de burgemeester (Walter De Donder) hield een toespraak en Van Leemhuyzen (Walter Baele) was weer zijn gekke zelve.

Het mooiste aan de hele act vond ik persoonlijk het moment dat Octaaf De Bolle (Walter Van de Velde) na al die jaren van afwezigheid nog eens terug op de planken stond! Iedereen in het publiek kon nog zijn beroemde catchphrase over zijn specialiteiten meezeggen. Het siert hem enorm dat hij nog eens die mooie roodgroene spencer aantrok om zijn rol (als Octaaf) te spelen. Een ontroerend moment.

Ze speelden ook Slaapliedje, waarbij de hele massa met lichtjes (weliswaar aan de hand van smartphones) zwaaide op het ritme van het nummer. Je voelde echt de verbondenheid bij iedereen in de zaal. Pakkend.

Het spektakel werd afgesloten met de Samsonrock, waarop iedereen nog een laatste keer uit de bol kon gaan.

Kortom, het was een leuke avond waarop ik schaamteloos de nostalgie van vroeger heb kunnen herbeleven. Het was ook wondermooi om te zien hoe al die helden uit mijn kindertijd nog steeds in het hart van zoveel mensen zitten.