Icarus

Ik voel me… Leeg. Het doet me minder dan verwacht, maar het piekt wel. Ik ben te moe om te wenen, dus doe ik het niet, de zin blijft er wel. Mijn ademhaling lijkt niet te willen bedaren, ik snap niet waarom. Ons uiteen gaan was een onvermijdelijkheid.

We zitten op de douchevloer. Het water breekt de barrière die je langzaamaan hebt opgebouwd, ik voel me oud. Je duwt je lippen tegen de mijne terwijl ik je met mijn verschrompelde vingers aanraak. Laat me je vasthouden, verbrand je handen. Dit is bekend.

Ik probeer je in me op te slaan. De welving van je lippen, hoe je huid voelt onder de mijne, hoe je door me lijkt te kijken alsof we elkaar echt kennen. Maar dat doen we niet. Wie wij waren of zijn is onbelangrijk. Ik ken je niet.

Te dicht tegen de zon.