"Generatieve grammatica houdt niet van wachten"

“Het is belangrijk om oefeningen te maken op deze theorie, anders blijft het te abstract”, werd ons nog gezegd voor de les. Daarna ging het voor de tweede week op rij over generatieve grammatica. Ik swipete door mijn newsfeed op Facebook. The Donald was nu officieel president-elect, de kaap van de 270 kiesmannen was onomkeerbaar gerond. De Apocalyps leek ingezet. “Modificeerders krijgen geen thetarol van het woord waar ze bij horen”. Ik legde mijn gsm weg en fluoresceerde dat. Dat was belangrijk. Ik kreeg nieuwe meldingen van Facebook; enkele vrienden hadden hun snedige meningen al wereldkundig gemaakt. “Drumpf wint, Amerika verliest”, was een klaar en duidelijke. Ook de eenvoudige maar briljante “9/11” passeerde de revue. Anderen zochten de nuance op, terwijl dat eigenlijk de winkel is van bekroonde Amerikawatchers als Björn Soenens. Op Facebook ga je kort door de bocht en denk je in tunnels, zo simpel is het. Je moet je maar eens in de plaats stellen van Björn: een hele nacht blijf je wakker en watch je Amerika zo objectief mogelijk en dan komt er een of andere student die denkt dat de wereld zijn nuance nodig heeft. Mooi niet. “Het element dat de thetarollen uitdeelt, het element waar de hele woordgroep rond opgebouwd is, noemen we het hoofd.” De les draafde door, generatieve grammatica houdt niet van wachten. Na de pauze maakten we oefeningen, zoals in het begin van de les aangekondigd. Op de rij voor mij was er een discussie aan de gang, over Amerikaanse politiek nog wel. De teneur van die discussie was eerder negatief. Drumpf zou de wereld naar de verdoemenis helpen met zijn seksisme, racisme en hondsdol getier. Aan bord werd de zin ‘Een eeuw na de val van het Romeinse Rijk’ in een boomstructuur gegoten. Geen gemakkelijke zin, want misschien anders dan je zou aanvoelen is ‘na’ hier het hoofd. Om 11.30 uur ging het bij Spaanse Taalkunde over het meervoud van het substantief. Op Deredactie.be stond onderhand een overzicht van wie welke staten naar zich toe had getrokken. Wist je trouwens dat ‘la crisis’ als meervoud ‘las crisis’ heeft? Dat is gewoon hetzelfde. Raar, maar waar.

Rond 14.15 uur konden we opkrassen en huiswaarts keren. Ik moest nog een broodje gaan kopen. Die lessen op de middag blijven toch voor problemen zorgen. Ik fietste weer langs de Coupure. De nieuwe fietstunnel onder de Rozemarijnbrug is trouwens echt een verrijking voor trappend Gent. Vooral dat naar beneden zoeven, op nog geen halve meter van het zachtjes klotsende water: idyllisch, zelfs bij regenweer. Ik ga er blijven van genieten. Rond twintig voor drie vertrok ik naar het station. Het goot water, wat normaal is voor een doordeweekse novemberdag. Vorig jaar was dat ook zo. Volgend jaar ook. Ik parkeerde mijn fiets ondergronds. In rij 12, zoals altijd. De trein naar Mechelen en Leuven poetste de plaat om 15.01 uur, vanop spoor vijf, volgens de gewoonte. ’s Avonds had ik voetbaltraining, zoals vorige week. En volgende week. Voetbaltraining is nu eenmaal op woensdagavond. Dat was zo onder Reagan, onder papa Bush, onder Clinton, onder zoontje Bush en onder Obama. En onder Donald Drumpf zal dat ook zo zijn.