Nee, potentiële en verijdelde aanslagen zijn geen nieuws

Als ik lees dat betonblokken aanslagen met vrachtwagens juist dodelijker kunnen maken; als ik drie minuten lang een reporter de vraag ‘Dus de explosieven waren dus eigenlijk geen terroristisch motief’? hoor beantwoorden; als ik exact een jaar geleden moet zien hoe Berlijn 12 mensen verliest bij zo’n aanslag op een kerstmarkt en mijn Erasmusstad in Frankrijk met veel spierbundelgerol beslist om 3 dagen later verhoopt wat extra betonblokken op hun kerstmarkt te gooien dan moet ik lachen. Erg hard lachen. Zo hard dat het pijn doet en mateloze frustratie oplevert. De absurde manier waarop de overheid en de media omgaan met de terreurkwestie moet gedaan zijn.

We zijn ondertussen bijna drie jaar na Charlie Hebdo die de terreurbal deed rollen en het verhaaltje is bijna oud nieuws: de overheid moet kost wat kost strenger zijn tegenover terreur, maar mag de vrijheid van haar burgers tegelijkertijd niet beperken. Wie telkens wordt vergeten zijn de slachtoffers. Niet zozeer de fysieke, maar de psychologische.

Sterke symbolische signalen, ook al verworden ze tot hashtags à la #jesuisdit of #jesuisdat en Facebookprofielfoto’s met vlaggenfilters, zijn nodig. Dat de kalmte na een vreselijke gebeurtenis steeds snel terugkeert, is een geruststelling en getuigt van een gezonde instelling om altijd vooruit te blijven kijken en terroristen geen aandacht te geven. Maar dat de overheid dan terreurwetten goedkeurt die evengoed breder kunnen geïnterpreteerd en toegepast worden en dat men terroristen in de mainstream nieuwskanalen wél een forum geeft en het naast de effectieve aanslagen dan nergens liever over heeft dan verijdelde of potentiële aanslagen maakt alles er niet echt beter op. Als mens met gezond verstand in een momenteel rustig Belgenlandje kun je hier natuurlijk apathisch op reageren. Maar je moet maar Jan met de pet zijn die het nieuws neemt zoals het is en dit soort zaken elke avond tussen de patatten en de boerenkool bespreekt. Geen wonder dat je je op den duur dan juist onveiliger voelt en zo (zonder dat je het zelf beseft) een psychologisch slachtoffer wordt van de terreurheisa.

Wat is belangrijker in een beslissing van een stadsbestuur om betonblokken te zetten? Het afschrikeffect voor terroristen en de zogezegde vermindering van de ernst bij aanslagen met vrachtwagens of het feit dat mensen niet hoeven te denken aan die eventualiteit en toch met een veilig en gerust hart de feestdagen kunnen doorbrengen in de wetenschap dat een aanslag toch nooit kan vermeden worden?

Wat is belangrijker in een blitz-artikel als “Verijdelde aanslag op Theresa May”? De sensationalistische nieuwswaardigheid of de zoveelste paniekmaker in het rijtje “Wat als”? Bij mijn weten zijn alleen dingen die gebeuren feiten en dat maakt ze nog geen nieuwsfeiten.

Het is maar hoe je het bekijkt.

De overheid en de media moeten zich vragen stellen bij hun beleid. De overheid kan wel aankondigen dat iedereen op twee oren kan slapen met strengere wetten en meer middelen, maar ondertussen voel ik me toch niet zo op mijn gemak met groen op straat. De media voeren de strijd psychologisch (en varen onder het motto nieuwswaardigheid) door ons dagelijks met nietszeggende artikels te bombarderen.

De waarheid heeft altijd een keerzijde.