De kluskabouter
Een stukje Dilemma toegewijd aan de Lockdown.
De kluskabouter
Door Veerle Uyttersprot op 2 april 2020
Inspiratiebron voor deze coronablog (of coronacursiefjes – what’s in a name?) is het filmpersonage Amélie Poulain die haar vaders tuinkabouter de hele wereld rondstuurde (Foto 1). In deze tijden lijkt zo’n opgave – jammer genoeg – onmogelijk. Niet getreurd! Dit tekstje maakt duidelijk dat het wel degelijk mogelijk is om de wereld - of toch een stukje daarvan - bij de kabouters te brengen. In de komende afleveringen stel ik de huis- en tuinkabouters van mijn gezin voor. Ze kennen allemaal hun eigen plekje en hun eigen specifieke taken. Veel plezier ermee!
De eerste in het rijtje is onze kluskabouter - hij is eigenlijk ook de enige huiskabouter binnen ons gezin (foto 2). Hij is een beetje aan de luie kant en daarom niet altijd een even waardevolle aanwinst. Ook is hij wat onhandig; zo is hij ooit een vinger kwijt geraakt door een of ander ondoordacht maneuver.
Een klusje laten opknappen door deze kabouter gaat als volgt: hij wordt geplaatst bij het uit te voeren taakje zodat hij zijn licht alvast kan laten schijnen op de opdracht. Daarna moet hij vooral even met rust worden gelaten; deze kabouter werkt het best in zelfisolatie. Als alles meezit, is enkele uren later de klus inderdaad geklaard maar – zoals ik al schreef – hij is wat aan de luie kant en soms gebeurt er helemaal niets. Het blijft afwachten met deze kabouter…
Foto 3 toont een typische opdracht voor de kluskabouter: een gestreken stapeltje zakdoeken wacht tot het gevouwen wordt. En foto 4 toont dat het deze keer gelukt is. In coronatijden toont onze kabouter zich blijkbaar van zijn meest coöperatieve kant.
Veerle Uyttersprot
Logo
Welkom
Nieuwe editie
