Auteur

Inspiratiebron voor deze coronablog (of coronacursiefjes – what’s in a name?) is het filmpersonage Amélie Poulain die haar vaders tuinkabouter de hele wereld rondstuurde (Foto 1). In deze tijden lijkt zo’n opgave – jammer genoeg – onmogelijk. Niet getreurd! Dit tekstje maakt duidelijk dat het wel degelijk mogelijk is om de wereld - of toch een stukje daarvan - bij de kabouters te brengen. In de komende afleveringen stel ik de huis- en tuinkabouters van mijn gezin voor. Ze kennen allemaal hun eigen plekje en hun eigen specifieke taken. Veel plezier ermee!

Over lichamelijke en affectieve beleving van poëzie is al heel wat geschreven. Over het gedicht als een tekstlichaam dat niet alleen tot de verstandelijke vermogens spreekt. Begrip is een wispelturige raadgever, de zoektocht naar betekenis een verraderlijke onderneming. Zoals bekend maken naast semantische ook sensitieve benaderingen deel uit van de lyrische ervaring. Gedichten kunnen als woordconstructie worden gelezen, als een combinatie van lexicale en metaforische betekenissen. Met woordenboeken kom je evenwel niet ver wanneer je poëzie leest...

Beste Filologen Ik bevind me in een kritieke toestand van verveling en dan zit er nu eenmaal weinig anders op dan jullie nog eens toe te (s)preken. Mijn bureau mag dan vol liggen met cursussen die ik zou kunnen markeren en bronnen voor papers die ik zou kunnen schrijven; mijn hoofd staat op non-actief, mijn lichaam is ontnomen van zijn energie, en mijn hart loopt stilaan leeg door het gemis naar Gent, haar straten en haar inwoners — die nu verder van mij verwijderd lijken dan ooit. It’s corona time. Jawel. En om het zacht te zeggen: het suckt.